Hier zit ik dus, bij schemerlicht, met mijn muggen-aantrekkende-laptop, op de tuintafel onder de parasol. Het is al donker aan het worden, en op tv is, zoals altijd, niet veel te beleven dus ben ik hier maar wat gaan zitten.

Mijn parasol, waar ik het daarnet reeds over had, is wel dichtgeklapt, om 21.30u ’s avonds heeft dat ding nog weinig nut tegenover de zonnestralen … die zijn tenslotte ook al gaan slapen. Op het speelplein naast ons huis hoor ik met regelmaat een besketbal tegen de grond botsen gevolgd door een rammelend geluid van de ring waar deze bal doorgesmeten zou moeten worden, dikwijls er naast dus.
De kerktoren vindt het nodig om mij met één klokslag te laten weten dat ik weeral 30 minuten ouder ben geworden, terwijl ik daar helemaal geen behoefte aan heb.

Naast een occasionele vogel die zich laat horen, valt het mij ook op dat ik de hele tijd auto’s hoor rijden en in de achtergrond in de verte het geruis hoor van de autostrade. Als je in de stad woont is het nooit echt stil. Maar alleen op ogenblikken als dit, dat ik hier rustig een tekst zit te schrijven, valt het me echt op dat er hier nooit een echte stilte is.

Ik heb me weten bezig te houden vandaag, 2 keer met de hond naar het park gaan wandelen, een paar blogs geschreven en veel dingen op de pc opgezocht. Tussenin boodschappen gedaan bij de beenhouwer, jawel, op een zondag, en daarna nog flink de tafel gedekt voor het avondeten.

Ondertussen is de buurvrouw aan de kuis begonnen, ik ruik de bruine zeep tot hier, lekker fris … voor even toch.

Een kleine zwarte poes, van ik weet niet wie,  zit hier op het dak mijn aandacht te vragen terwijl de eerste regendruppels mij aanraden om dit artikel af te sluiten voor mijn pc helemaal onder het water gaat staan.

Al bij al, een gewone zondagavond.