Winter is reeds in het land, veel te vroeg, het is tenslotte  nog steeds herfst, maar daar trekt de winter zich niets van aan.
En dit jaar is het een winter met Full-option, koude temperaturen, gure windvlagen, sneeuw en ijs. Een weertype dat een normaal mens zou laten verlangen naar gezellige momenten binnenshuis, maar aangezien velen onder ons moeten gaan werken voor hun boterham, en dat doorgaans buiten het huis gebeurd, moeten we onze voorkeur op gezelligheid laten varen en moeten we de baan op.

Vroeger moesten de mensen in de winter ook gaan werken maar zij hadden niet alle middelen die wij  nu hebben en waardoor we ook, voor ons vertrek weten, dat we in de file terechtkomen. Zelfs het aantal kilometers wordt reeds voor ons berekend. En met die onheilspellende gegevens moeten wij dan de baan op … met de wetenschap dat we bijna 2 uur extra gaan nodig hebben op een afstand waar we normaal 1 uur op zouden rijden. Vooruitgang heet dat, maar met de informatie die we krijgen zouden we ook voor die file kunnen kiezen of juist niet. Misschien toch maar niet vertrekken, of misschien uitkijken of er geen andere alternatieven zijn om op het werk te geraken. Maar er zijn niet veel mensen die deze keuze ook zelf maken, meestal blijft het bij de vaststelling, er staan grote files, en gaan we er toch gewoon bij vanachter aanschuiven.

Ik schrijf deze tekst niet met de bedoeling om mensen aan te zetten om gebruik te maken van het openbaar vervoer want ik weet dat deze diensten met extreme koude ook de nodige problemen ondervinden waar je dus als reiziger niet veel vooruit mee bent.

Vandaag heb ik wel geluk gehad dat ik niet echt de autostrade nodig had om op mijn werk te geraken, dus dacht ik … die verplaatsing zal wel meevallen. Rustige banen, zonder teveel verkeer, en dank zij de, door zout, onderhouden wegen toch redelijk berijdbaar. Maar dan kwam de mist opzetten en was ik blij dat mijn gps de weg kwam aangeven. En zo is er wel altijd wel iets dat het ons niet gemakkelijk maakt  😉