Sneeuw, en zoveel, en zo vroeg … wie had dat ooit gedacht? Doorgaans duurt het toch tot januari voor we een wit tapijt krijgen, als we er dan één krijgen, maar dit jaar hebben we prijs, de hoofdprijs zelfs.

Terwijl alles rond ons heen witter en witter werd begon ook de maatschappij af et remmen, want als we ergens problemen mee hebben dan is het wel het weder. We kunnen op technisch gebied zoveel, maar als de natuurelementen toeslaan hebben we geen verhaal, worden we gewoon overrompeld.

Maar misschien is dat ook de bedoeling, moeten we inderdaad ook wat afremmen van tijd tot tijd. Natuurlijk weet ik ook wel dat de natuur dat niet opzettelijk doet, maar het zou wel een goede reden/excuus kunne  zijn om het wat kalmer aan te doen.

Als we in winterse gebieden op vakantie gaan zien we de schoonheid van de sneeuw, en hier, in onze werkende wereld, ervaren we enkel de negatieve punten. We hebben dan ook geen ganse dag een skipak aan tegen de koude en een dikke muts op ons hoofd. Zo kunnen we ook moeilijk gaan werken.

Maar zitten wij dan in het verkeerde land of is het de sneeuw dat verkeerd zit?

Ik weet nog goed hoe ik een kerstkaartgevoel kreeg toen ik vele jaren terug in Oostenrijk op wintervakantie was en ’s avonds een wandeling door het dorp maakte terwijl de sneeuwvlokken neer dwarrelden. Precies een prentje, zo mooi en zo rustig.

Met al zijn voor en nadelen moeten we toch toegeven … de sneeuw, het heeft toch iets …